Artykuły

Łatwo zauważyć, że dwie sce­ny Teatru Narodowego przypomi­nają ostatnio estrady koncertowe. Orkiestra TN i chóry, własny — operowy oraz doangażowani go­ście z innych zespołów śpiewa­czych, wykonują na nich zarówno pozycje wielkiego repertuaru sym­fonicznego i oratoryjnego, jak i opery w wersji koncertowej.

W niedzielę oba zespoły teatru zostały poddane wyjątkowo trud­nej i niewdzięcznej (z racji tylko jednej prezentacji) — próbie pro­fesjonalizmu. W sali im. Moniu­szki zabrzmiał Exodus Wojcie­cha Kilara i Psalmy Jerozolim­skie Noama Sheriffa. Oba dzieła zderzono ze sobą z racji wspólne­go „hebrajskiego” tematu i składu wykonawczego. Ale to koniec cech wspólnych obu utworów. Są one absolutnie odmienne. Przybli­żył je nieco do siebie Noam Sheriff. pod którego batutą Exodus, utwór zadedykowany Krzysztofo­wi Zanussiemu, nabrał głębi i spe­cyficznego orientalnego kolorytu.

Psalmy Jerozolimskie skom­ponowane z okazji 3000 lat mia­sta Jerozolima miały w Teatrze Narodowym swoje prawykonanie europejskie. Siedmioczęściowy, wymagający ogromnej obsady, utwór na cztery chóry, orkiestrę symfoniczną bez udziału skrzy­piec i dwóch solistów został w warstwie literackiej oparty o we­rsety z Księgi Psalmów. Kompo­zytor poświęcił go miastu, w któ­rym egzystują trzy walczące o pry­mat nad ludzkością religie: judai­styczna, chrześcijańska i islam. Mistrzowsko zinstrumentowane poszczególne części gigantyczne­go dzieła zachwycają urodą orygi­nalnych współbrzmień, umiejęt­nie dozowaną ekspresją, pięknem partii chóralnych i solowych — zarówno tych przeznaczonych na dwa głosy męskie, jak skompono­wanych dla kilku poszczególnych instrumentów. Dzieło, mimo iż trwa prawie godzinę, jest zwarte i świetnie skonstruowane. W wy­konaniu polskich artystów pod batutą kompozytora zabrzmiało wspaniale.