Tyran-demon
Gyubal Wahazar to utwór z centralną postacią tyrana, bohatera charakterystycznego dla dramaturgicznej twórczości Witkacego. Tytułowy bohater to studium władzy odbitej w krzywym zwierciadle. Zawiera elementy karykatury społecznej, satyry na władzę, religię i ustrój społeczno-polityczny. Gyubal Wahazar jest absolutnym władcą kraju, którego granice wyznaczają również granice całego świata przedstawionego. Jego demoniczne, gwałtowne zachowanie oraz dyktatorskie zapędy pozwalają zaklasyfikować go jako tyrana — jednak o legitymizacji metafizycznej. Całość fabuły jest historią przewrotów na szczytach władzy oraz dramatów osobistych pojedynczych bohaterów-podwładnych. Wątki poboczne ilustrują związki władzy z religią, ówczesne teorie fizyczne i medyczne — robią to jednak w sposób karykaturalny. Pojawia się również motyw quasi-mistyczny, ucieleśniony w osobie dziesięcioletniej dziewczynki Świntusi Macabrescu.
Szczegółowe didaskalia są bogate we wskazówki reżyserskie i odsyłają do kompozycji scenograficznej, co pozwala na umieszczenie Gyubala Wahazara wśród dramatów mających realizować teorię Witkiewicza o czystej formie w teatrze.
Jak brzmią dzisiaj, w świecie zawładniętym przez konsumpcję, diagnozy Witkacego, który opisywał w swym utworze z 1921 roku świat w zupełnym rozpadzie? To pytanie zadają sobie twórcy spektaklu: Paweł Świątek — reżyser, Marcin Chlanda — scenograf, wraz z aktorami, czyli Iwoną Budner, Małgorzatą Gałkowską, Paulina Puślednik, Małgorzatą Zawadzką, Ewą Kolasińską, Wiktorem Loga-Skarczewskim, Marcinem Czarnikiem, Adamem Nawojczykiem, Krzysztofem Zawadzkim.
