Osoby

HEBDA Krystyna (3 listopada 1937 Kraków – 30 kwietnia 1995 Wrocław),

aktorka, inspicjentka. 

Była córką Michała Hebdy i Heleny z Polończyków. Uczęszczała do VII Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie; na rok przed maturą z powodu trudnej sytuacji materialnej przerwała naukę i pracowała jako telefonistka w centrali międzymiastowej. Świadectwo dojrzałości uzyskała eksternistycznie. 

W 1954–57 była inspicjentką i suflerką w teatrze w Tarnowie, a od października 1957 należała do pomocniczego zespołu artystycznego Teatru im. Węgierki w Białymstoku. W sezonie 1958/59 zagrała tu swe pierwsze role: Dolly (Opera za trzy grosze) i Uczennicy (Bezimienna gwiazda). W sezonie 1959/60 była w zespole Teatru Ziemi Opolskiej w Opolu, w 1960/61–1962/63 jako inspicjentka w Teatrze im. Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim brała udział w spektaklach dla dzieci, np. Śnieżka (Królewna Śnieżka), Weronka (Baśń o zaklętym kaczorze). W sezonach 1963/64–1966/67 grała w Teatrze Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze: Małgosię (Skalmierzanki), Muszkę (Skiz), a w 1967/68–1971/72 w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu: Manię (Murzyn) i Franciszkę (Miarka za miarkę). 

Dnia 16 listopada 1971 zdała w Warszawie eksternistyczny egzamin aktorski. W sezonach 1972/73 i 1973/74 występowała w Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie, np. jako: Raszel (Wassa Żeleznowa), Lena (Mój przyjaciel minister), Wasiewiczówna (W małym dworku), w 1974/75 w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie zagrała Eleonorę (Tango), a w 1975/76–1978/79 ponownie w Wałbrzychu, np. Infantkę (Cyd) i Anielę (Damy i huzary). Najdłużej, bo w sezonach 1979/80–1991/92 należała do zespołu Teatru Dramatycznego w Legnicy. Była jedną z najpopularniejszych aktorek Dolnego Śląska, laureatką wielu plebiscytów publiczności, np. trzykrotnie Złotych i Srebrnych Iglic. Na scenie legnickiej wystąpiła w swych najlepszych rolach, takich jak: Mirska (Klub kawalerów, 1979), Pani Dobrójska (Śluby panieńskie, 1980), Elwira (Don Juan Moliera, 1981), Klimina (Wesele; w tej roli obchodziła 8 października 1982 jubileusz 25-lecia pracy, a w 1987 30-lecia); Magdalena Bejart i Doryna (Molière, albo Zmowa świętoszków), Pani Rollison (Dziady) – 1984; Raniewska (Wiśniowy sad, 1986); Mary Tyrone (Zmierzch długiego dnia), Gertruda (Hamlet) – 1987; Berta (Niemcy), Pani (Pokojówki) – 1988; Podstolina (Zemsta, 1990). 

W 1992 z powodu postępującej, nieuleczalnej choroby przeszła na rentę. Ostatni raz pojawiła się na scenie legnickiej w sezonie 1993/94 jako Piastunka (Przyjaciel wesołego diabła). W Teatrze TV wystąpiła w roli Aldony (Mindowe, 1978). W jednym z programów napisano:

Domeną jej aktorskiego powołania jest dramat, chociaż bardzo często przyszło jej występować w komediach. 

Bibliografia

Almanach 1994/95; 40 lat T. w Opolu 1945–85; XX-lecie T. w Zielonej Górze 1951–71; Górska-Damięcka; Kamińska, Szmidt: Byliśmy w teatrze; Kapralski: XX lat; 15 lat T. w Wałbrzychu (il.); T. w Legnicy 1977–87 (il.); Gaz. Dolnośląska 1995 nr 73 (il.); Akta, T. Dramatyczny Legnica, ZASP (fot.); Programy, IS PAN („Mój przyjaciel minister”, T. im. Mickiewicza Częstochowa, 20 I 1973; cyt., sylwetka H.; il; „Wesele”, T. Dramatyczny Legnica, 1982; wkładka jubileuszowa poświęcona H.; il.); Almanach 1944–59. 

Ikonografia

Fot. – Bibl. Nar., IS PAN, ITWarszawa. 

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.