Osoby

Ur. 14 III 1913, Siebież (gubernia witebska). Zm. 29 II 2004, Warszawa. (dop.) Witold Rudziński rozpoczął naukę muzyki w Wilnie u prof. H. Kaduszkiewiczowej, następnie zaś studiował kompozycję w konserwa­torium wileńskim pod kierunkiem Tadeusza Szeligowskiego, uzyskując dyplom w 1937; równocześnie studiował też filologię słowiańską na tamtejszym uniwersytecie. Po ukończeniu konserwatorium wyjechał do Paryża, aby tam - podobnie jak cały szereg polskich kompozytorów z jego generacji - kontynuować naukę pod kierunkiem Nadii Boulanger; był też słuchaczem paryskiego Instytutu Gregoriańskiego. Po powrocie do kraju prowadził przez pewien czas szkołę muzyczną w Swięcianach (na Wileńszczyźnie), a następnie objął klasę teorii w wileńskim konserwatorium. Bezpośrednio po II wojnie światowej został profesorem konserwatorium w Łodzi i dyrektorem Ludowego Instytutu Muzycznego. Następnie był kolejno dyrektorem Departamen­tu Muzyki w Ministerstwie Kultury i Sztuki, dyrektorem Filharmonii i Opery warszawskiej, prezesem Związku Kompozytorów Polskich i re­daktorem miesięcznika "Muzyka". Obecnie jest profesorem Państwo­wej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Z młodzieńczego okresu twórczości Rudzińskiego pochodzi warto­ściowy "Koncert fortepianowy", "Symfonia" i szereg kompozycji kameral­nych. Podczas wojny i bezpośrednio po niej powstają najwybitniejsze (jak dotąd) jego utwory niesceniczne - "II Symfonia", "Uwertura bał­tycka", "Nonet" oraz (nieco później) "Kwintet" na flet i smyczki. W 1951 ukończył Rudziński swoją pierwszą operę "Janko Muzykant", w 9 lat później powstaje "Komendant Paryża". Witold Rudziński jest również publicystą oraz autorem szeregu prac historycznych (poświęconych głównie Stanisławowi Moniuszce i okresowi moniuszkowskiemu) i teoretyczno-popularyzatorskich. Źródło: Przewodnik Operowy Józef Kański, PWM 1997