Osoby

FENIUK Roman (27 stycznia 1909 Tarnopol – 1 lutego 1988 Kraków),

scenograf. 

Był synem Mikołaja Feniuka, konduktora, i Katarzyny z domu Gulin; mężem najpierw aktorki Marii z domu Bakka, secundo voto Gierszanin (ślub 26 marca 1949 w Bydgoszczy), potem Elżbiety z Szusterkiewiczów (ślub 23 grudnia 1961 w Krakowie). W 1931 ukończył Gimnazjum im. Staszica w Stanisławowie. W 1935–39 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, zapewne rzeźbę, a według jego własnej relacji także scenografię pod kierunkiem Karola Frycza (jego nazwiska nie ma jednak w wykazie studentów Akademii Sztuk Pięknych). W czasie II wojny światowej mieszkał w Stanisławowie, pracował jako ślusarz, potem sprzedawca w sklepie, a w 1944–46 jako scenograf w miejscowym teatrze lalkowym.

Po przyjeździe do Polski, z falą repatriantów, osiadł w Gorzowie Wielkopolskim i w 1946–47 był kustoszem w tamtejszym Muzeum Ziemi Lubuskiej, rozpoczął też działalność jako scenograf. W sezonie 1947/48 w Teatrze Miejskim im. Osterwy projektował dekoracje, m.in. do: Dam i huzarów, Strzałów na ulicy Długiej, Powrotu mamy, Rozdroża miłości, Żołnierza królowej Madagaskaru. Później współpracował z wieloma teatrami w kraju. W sezonie 1948/49 był scenografem w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, w 1949–53 pracował w Teatrze Polskim w Bielsku i Cieszynie, w 1953–56 w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu, a w 1956–59 w: Teatrze im. Fredry w Gnieźnie, Teatrze im. Jaracza w Olsztynie, Teatrze im. Bogusławskiego w Kaliszu. W sezonie 1959/60 był scenografem w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie. Projektował głównie do sztuk z repertuaru klasycznego, wśród których przeważały komedie. 

Jego prace, to w Bydgoszczy m.in.: Rewizor, Jadzia wdowa – 1948; Pan Geldhab, Świętoszek – 1949; w Bielsku: Pan Jowialski (1949), Niemcy, Grube ryby – 1950; Głupi Jakub, Śluby panieńskie – 1951; Szkoła żon, Ich czworo – 1952; Szczygli zaułek (1953); w Poznaniu: Eugenia Grandet (1954), Skąpiec, Intryga i miłość – 1955; Godzina myśli (1956); w Gnieźnie: Las (1957), Damy i huzary (1959); w Olsztynie: Rozdroże miłości, Jutro pogoda – 1957; w Kaliszu: Mąż Fołtasiówny (1959); w Szczecinie: Podróż pana Perrichona (1959), Pierwszy dzień wolności (1960). 

Od 1 września 1960 pracował jako scenograf w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie; w latach 60. na małej scenie zaprojektował dekoracje do kilku sztuk z lekkiego repertuaru, takich jak: Kartofel, Spisek Matyldy, Idiotka, Adela i stresy, Osiem kobiet. Od 1965 do 31 sierpnia 1976 był tu kierownikiem pracowni malarskiej. W 1961–71 w Studium Scenografii w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie prowadził ćwiczenia z kreślenia scenicznego. 

Był grafikiem (uprawiał drzeworyt, linoryt i akwafortę), malarzem i rysownikiem. 

Bibliografia

Almanach 1987/88; XX lat sceny gnieźnieńskiej; A. Felchnerowski: Plastyka lubuska 1945–52, Zielona Góra 1989; Fredro na scenie; Linert: T. w Bielsku-Białej 1945–2000; Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich; J. Mulczyński: Słownik grafików Poznania i Wielkopolski urodzonych do 1939 roku, Poznań 1996; T. Polski w Poznaniu 1875–1975; K. Wiśniak: Z życia scenografa, Kraków 1998; Akty ślubów, Arch. USC Kraków; Akta, T. im. Słowackiego Kraków, ZASP (fot.); Almanach 1944–59.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.