Zbigniew Kornecki
KORNECKI Zbigniew (7 listopada 1926 Chrzanów – 9 lutego 1984 Bielsko-Biała),
aktor, reżyser.
Był synem Stanisława i Anieli Korneckich. Teatrem zainteresował się statystując od 1947 w teatrach krakowskich. W 1948–52 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1952–54 był dziennikarzem „Słowa Polskiego” i „Słowa Powszechnego”. W 1954 zdał do krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Aktorskiej, ale z powodu trudnej sytuacji materialnej, przerwał naukę i w sezonie 1955/56 został p.o. kierownika literackiego Teatru Polskiego w Bielsku i Cieszynie.
Pisał artykuły do programów teatralnych, adaptował Pannę z mokrą głową (premiera 20 stycznia 1961), zaczął też występować, początkowo jako adept, a w 1957–61 aktor (eksternistyczny egzamin aktorski zdał w Krakowie w 1957). Grał m.in.: Celia (Zielony Gil), Sędziego (Volpone), Starikowa (Ożenek), Wilhelma (Świecznik). W sezonie 1961/62 (do 13 kwietnia) występował w Teatrze Nowym w Zabrzu jako Nielkin (Małżeństwo Kreczyńskiego), w 1962–64 w Teatrze Ziemi Krakowskiej im. Solskiego w Tarnowie, w rolach: Cottona (Peer Gynt), Aktora (Portret), Lisieckiego i Wirskiego (Lalka), Sołtysa i Doktora (Wierna rzeka). W sezonach 1964/65–1966/67 był aktorem Sceny Polskiej w Czeskim Cieszynie (np. Mateusz w Ani z Zielonego Wzgórza), w 1967/68–1972/73 znów grał, a także reżyserował w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej. Ważniejsze role, to: Rzecznicki (Fantazy, 1968), Doktor Rank (Dom lalki, 1969); Berald (Chory z urojenia), Teofil (Głupi Jakub), Walter Franz (Cena) – 1970; Tomasz Judym (Doktor Judym, 1971; adaptacja z Józefem Parą); Doktor Hugo (Dożywocie), Bezsiemionow (Mieszczanie) – 1972; Pan de Sotenville (Grzegorz Dyndała, 1973). Reżyserował m.in.: Kobietę w trudnej sytuacji (1969), Anioła na dworcu (1970), Kłopoty zbója Madeja (1971).
Zdaniem Andrzeja Linerta był aktorem
utalentowanym, tworzącym wiarygodne, obudowane motywacją psychologiczną postaci,
a reżyserowane przez niego przedstawienia
wyróżniał szczególny rodzaj szacunku dla słowa pisarza i tekstu opracowywanej sztuki
oraz „oparta na zasadzie zespołowości gra aktorska”. W sezonach 1973/74 i 1974/75 był zaangażowany w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, gdzie według zgodnej opinii recenzentów, w charakterystycznej roli Szlangbauma (Pan Wokulski, 1973)
podbił publiczność, stworzył najciekawszą scenę – barwną, niebanalną, dynamiczną, [...] zarysował swojego bohatera kolorami agresywnymi, niespokojnymi
(„Wiadomości”),
był „bardzo autentyczny w swej egzotyce” („Słowo Polskie”). Grał też role: Moliera (Zmowa świętoszków), Staszica (Król i aktor), Fizdejki (Janulka, córka Fizdejki), ponownie Bezsiemionowa (Mieszczanie). Od sezonu 1975/76 do końca życia był aktorem Teatru Śląskiego im. Wyspiańskiego w Katowicach i grał m.in.: Prymasa (Wyzwolenie), Gzymsika (Romans z wodewilu) – 1976; Millera (Intryga i miłość, 1977), kolejny raz swą udaną rolę Bezsiemionowa (Mieszczanie, 1981); Gonzala (Burza Szekspira), Towarzysza Abramowskiego (Szewcy) – 1982; Merrimana (Bądźmy poważni na serio, 1983). W latach 70. był instruktorem teatralnych zespołów amatorskich, np. w żywieckim klubie Śrubka, stworzył też pierwszy w Żywcu kabaret „Drabina”. Pisał dla niego teksty i reżyserował przedstawienia.
Bibliografia
Almanach 1983/84; 40 lat T. Współczesnego we Wrocławiu 1948–88; Linert: T. w Bielsku-Białej 1945–2000 (cyt.); Linert: T. Śląski 1949–92; Para: Salony i kulisy (il.); T. Bielsko-Biała 1945–70 (il.); 15 lat T. w Zabrzu; 50 lat Sceny Polskiej TD (il.); Gaz. Krak. 2010 nr 260; Słowo Pol. 1974 nr 4; Wiadomości 1974 nr 4; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN.
Ikonografia
Fot. – Bibl. Nar., IS PAN, ITWarszawa, T. Śląski Katowice.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
