Zbigniew Korycki
KORYCKI Zbigniew Bolesław (15 września 1930 Warszawa – 25 września 1998 Warszawa),
tancerz, choreograf, kierownik baletu.
Był synem Stanisława Koryckiego i Władysławy z Plewczyńskich; mężem Liliany Teresy Rzeźnickiej (ślub 20 lutego 1955 w Warszawie). Lata II wojny światowej i okupacji niemieckiej przeżył w Warszawie. W 1944 został wywieziony na roboty do obozu Freden Lein w Niemczech. W październiku 1945 wrócił do Warszawy i uczył się w liceum, równocześnie uczęszczał do prywatnej szkoły baletowej Anny Zabojkiny, potem Zofii Pflanz-Dróbeckiej oraz na kursy tańca klasycznego w Centralnym Ośrodku Kształcenia Artystycznego. W 1950 zdał maturę i na sezon 1950/51 został zaangażowany do baletu warszawskiej Opery; tańczył m.in.: Wierzyciela i Stwora piekielnego (Pan Twardowski). W 1951–55 odbył studia baletmistrzowskie w moskiewskim GITIS-ie (Gosudarstwiennyj Institut Teatralnowo Isskustwa).
Po powrocie do kraju, był w 1955–58 pedagogiem gdańskiej Szkoły Baletowej i kierownikiem baletu Zespołu Pieśni i Tańca Marynarki Wojennej w Gdyni. W marcu 1956 został asystentem choreografa w Operze i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, w czerwcu tego roku zadebiutował tu jako choreograf operą Dama pikowa, w 1957 opracował choreografię baletu Ognisty ptak. Od grudnia 1958 do końca sezonu 1968/69 był kierownikiem baletu Opery Śląskiej w Bytomiu i autorem choreografii baletów, np.: Dziadka do orzechów (1959; też inscenizacja i reżyseria), Szurale (1960), Esmeraldy (1961; też inscenizacja), Romeo i Julii (1962), Jeziora łabędziego (1963), Fontanny Bachczyseraju (1966, też inscenizacja); Cudownego Mandaryna, Prometeusza (też adaptacja i inscenizacja) – 1968 oraz do oper: Krutniawa (1959); Bal maskowy, Paria – 1960; Straszny dwór (1962), Poławiacze pereł (1963). Równocześnie, w 1959–69 był dyrektorem artystycznym i pedagogiem tańca klasycznego w bytomskiej Szkole Baletowej. Zapraszał uczniów do udziału w spektaklach baletowych, reżyserował przedstawienia szkolne: Miliony Arlekina, Zaczarowane pantofelki i Chopiniana (z Fryderykiem Lebikiem), grane na scenie Opery.
W 1969 odbył staż w Balecie XX Wieku Maurece’a Béjarta w Brukseli. W 1970–72 był kierownikiem i pedagogiem baletu Scapino w Amsterdamie (opracował Cesarskiego walca i Krakowską fantazję). Po powrocie do kraju, od 1972 przez ponad ćwierćwiecze był wykładowcą (początkowo z tytułem docenta, od 1994 profesora) i kierownikiem Sekcji Pedagogiki Baletu na Wydziale Wychowania Muzycznego warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej, potem Akademii Muzycznej. Uczył tam tańca historycznego, charakterystycznego, zasad kompozycji tańca i partnerowania.
Jako choreograf współpracował z wieloma scenami muzycznymi, np. Teatrem Muzycznym w Warszawie (Wiktoria i jej huzar, 1958), Operetką Śląską w Gliwicach (Dobranoc, Bettino, 1960), Teatrem Muzycznym Opery i Operetki w Krakowie (Lakmé, 1962), Operą i Operetką w Bydgoszczy (Choreomatic 14, 1973, Eugeniusz Oniegin, 1980, Traviata, 1982), Operą Bałtycką (Straszny dwór, 1980), Teatrem Wielkim w Łodzi (Fontanna Bachczyseraju, 1981; też adaptacja i inscenizacja), Krakowskim Teatrem Muzycznym (Xerxes, 1981) oraz sporadycznie z teatrami dramatycznymi: Teatrem Wybrzeże w Gdańsku (Słomkowy kapelusz, 1958), Teatrem im. Żeromskiego w Kielcach (Kochanek Sybilli Thompson, 1959), Teatrem Polskim w Bielsku-Białej (Maskarada Lermontowa, 1977).
Bibliografia
Almanach 1998/99; Bydg. leksykon operowy; Jankowski, Misiorny; Komorowska: Kronika t. muz. 1944–89; Opera Bałtycka 1945–85; Pół wieku Opery Śląskiej 1945–2000; Turska: Almanach (il.); Turska: Przewodnik; Weber: Z dziejów opery w Bydgoszczy; Woźniakowska; Wysocka: Dzieje; Gaz. Wyb. 1998 nr 231, 232, 252 (il.); Przekrój 1980 nr 1832 (wywiad z K.; il.); Więź 1998 nr 11; Akt ślubu nr II/128/1955 oraz zgonu nr I/1407/1998, Arch. USC Warszawa; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN; A. Koleba: Dwudziestolecie działalności Studium Nauczycieli Tańca (1972–1992), 1995 oraz D. Puk-Kiel: Zbigniew Korycki – artysta, choreograf, pedagog (zarys życia i twórczości), 1997 – prace magisterskie pod kier. J. Pudełek, Akademia Muz. im. Chopina, Warszawa; Almanach 1944–59.
Ikonografia
Fot. – IS PAN, ITWarszawa.
Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.
