Osoby

KORSAK Leonard (24 lipca 1918 Prozoroki w województwie wileńskim – 16 października 1998 Toruń),

śpiewak. 

Był synem Michała i Heleny Korsaków. Do końca II wojny światowej mieszkał w Wilnie i w 1936 ukończył Średnią Szkołę Przemysłową. W 1936–40 był pracownikiem technicznym Teatru Miejskiego w Wilnie. W 1940–45, kiedy teatr przeszedł pod zarząd litewski, pracował w nim nadal i jednocześnie uczył się śpiewu solowego pod kierunkiem Adama Ludwiga. W 1945 zamieszkał w Toruniu, gdzie był kierownikiem technicznym w Teatrze Domu Żołnierza. W 1948–52 pracował w Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu, ucząc się nadal śpiewu solowego. W 1952 ukończył Średnią Szkołę Muzyczną. 

Potem, jak podawał, występował w Toruniu, a w 1954–56 w zespole Artosu w Poznaniu. Od chwili powstania Studia Operowego w 1956 związał się z Operą w Bydgoszczy i występował tam do przejścia na emeryturę na początku lat 80. Postawny, przystojny, chętnie obsadzany był w rolach barytonów „kontuszowych”. Karierę rozpoczął 21 września 1956 jako Szostak (Flis) i w tymże roku śpiewał też Marcina (Verbum nobile), a zakończył również w roli moniuszkowskiej Miecznika (Straszny dwór, 1976). Występował zarówno w operach, jak i operetkach. W pamięci bydgoskiej publiczności zapisał się m.in. jako: Homonay (Baron cygański), Figaro (Cyrulik sewilski) – 1957; Miecznik (Straszny dwór, 1958), Walenty (Faust, 1960); Sharpless (Madame Butterfly), Janusz (Halka), Frank (Zemsta nietoperza) – 1961; tytułowy Eugeniusz Oniegin (1962), Zakrystian (Tosca, 1966) Ferri (Księżniczka czardasza, 1968), Alfio (Rycerskość wieśniacza, 1973), Engerling (Hrabia Luxemburg, 1974). 

Bibliografia

Bydg. leksykon operowy (il.); 10 lat Opery i Operetki w Bydgoszczy 1956–1966, Bydgoszcz 1966 (il.); Weber: Z dziejów opery w Bydgoszczy; Akta, ZASP (fot.); Almanach 1944–59.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.