Osoby

BLICHEWICZ Władysław, także Władysław Korab Blichewicz (29 czerwca 1910 Sulejów koło Piotrkowa Trybunalskiego – 14 czerwca 1996 Szczecinie),

aktor.

Był synem Stanisława Blichewicza i Kazimiery z Arasiewiczów; bratem aktorów Zbigniewa Blichewicza (zob. t. 1) i Stanisława Blichewicza (zob. t. 2); mężem Reginy z domu Drost (ślub 14 sierpnia 1951 w Bydgoszczy). 

Według własnych relacji, już od 1933 występował w warszawskim Teatrze Żołnierza na Pradze. Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w Wilnie, gdzie w 1939–1940 statystował w Teatrze Miejskim na Pohulance (od stycznia 1940 Państwowy Polski Teatr Dramatyczny), a w 1940–1941 uczęszczał na kursy dramatyczne i grał w Wilieńskim Teatrze Młodego Widza. W 1942 przyjechał do Warszawy, do czasu powstania był robotnikiem w fabryce na Grochowie; należał do Armii Krajowej, jako młodszy oficer (pseudonim „Korab”) służył w Korpusie Bezpieczeństwa; walczył w powstaniu. Grał w pierwszych spektaklach wyzwolonej spod niemieckiej okupacji Warszawy: w Teatrze miasta stołecznego Warszawy wystąpił jako Mortko (Majster i czeladnik, premiera 28 listopada 1944), Karol von Schaunberg (Burmistrz Stylmondu, premiera 8 maja 1945), a w sezonie 1945/1946 występował w Miejskich Teatrach Dramatycznych. W sezonie 1946/1947 grał w Teatrze Marynarki Wojennej w Gdyni, w 1947/1948 i 1948/1949 w Teatrze Miejskim w Gorzowie (w sezonie 1948/1949 teatr był filią Teatru Polskiego w Poznaniu). W 1948 zdał eksternistyczny egzamin aktorski. W sezonach 1949/1950–1951/1952 był aktorem Teatru Ziemi Pomorskiej w Bydgoszczy, w 1952/1953–1963/1964 w Teatrach Dramatycznych w Szczecinie, w 1964/1965 występował w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, w 1965/1966–1969/1970 w Teatrze im. Fredry w Gnieźnie. W sezonach 1970/1971–1978/1979 należał ponownie do zespołu Teatrów Dramatycznych w Szczecinie. W 1979 przeszedł na emeryturę. 

Jego role, to m.in.: Edward (Królowa przedmieścia, 1945), Hrabia Neipperg (Madame Sans-Géne, 1947), Adolf (Panna mężatka), Horacy (Szkoła żon) – 1948; Zbigniew (Mazepa, 1949), Doktor Hugo (Dożywocie, 1952), Mąż (Ich czworo, 1954), Doktor Rank (Nora, 1955), Dyrektor (Maturzyści, 1956), Arcybiskup (Skowronek, 1957), Bodajew (Los Ostrowskiego, 1958), Tibia (Kaprysy Marianny, 1959), Rufino (Młyn, 1960), Świstak (Fircyk w zalotach, 1961), Filibert (Osobliwe zdarzenie, 1962), Lot (Dziewiąty sprawiedliwy, 1963), Cynna (Juliusz Cezar), Jaskrowicz (Grzech) – 1964; Dyndalski (Zemsta, 1965), Hrabia Respekt (Fantazy, 1966), Adam (Maria Magdalena, 1968), Alfred (Wielki człowiek do małych interesów, 1972), Błażej (Gwałtu, co się dzieje!, 1973), Stary Wiarus (Warszawianka, 1975), Maciejunio (Przedwiośnie, 1977). 

W dniu 13 czerwca 1979 obchodził jubileusz 40-lecia pracy w roli Protazego (Pan Tadeusz). Wystąpił w filmie Ostatni prom (1989).

Bibliografia

Almanach 1995/96; Almanach sceny bydg. 1920–90 (il.); Z . Blichewicz: Tryptyk powstańczych wspomnień, Gdańsk 2009 s. 15–16 (przypis o Władysławie B.); XX lat sceny gnieźnieńskiej (il.); Misiorny: Teatry Ziem Zachodnich (il.); Mrozińska: T. wśród ruin; Sośnicki: 40 lat (il.); Sośnicki: Z sezonu; Kur. Szcz. 1979 nr 129, 1996 ńr 118, 120 (il.); Pam. Teatr 1963 z. 1–4 s. 65; Teatr 1979 nr 17 (il.); Akt ślubu, Arch. USC Bydgoszcz; Akta (fot.), ZASP; Programy, IS PAN (m.in. „Dziesięć paradoksów prokuratora Kempnera, czyli Ostatnie dni Hitlera”, T. Dramatyczne, Szczecin 1975, sylwetka B.; il.); Almanach 1944–59; www.filmpolski.pl 

Ikonografia

A. Rajkowski: B. jako Komandor Szubin (Za tych co na morzu), karyk., rys., repr. Kur. Szcz. 1953 nr 296; Fot. – IS PAN, ITWarszawa, MTWarszawa;

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2017.
Zachowano konwencję bibliograficzną i część skrótów używanych w źródłowej publikacji.