Scenografia

Debiutowała w 1992 roku realizacją do spektaklu Miasto w reżyserii Jacka Głomba w Tarnowskim Teatrze im. Ludwika Solskiego

W Tarnowie wraz z Głombem prowadziła teatralny Ośrodek Warsztatowa. Po pierwszej wizycie w 1993 i pracy nad Mimiką Bogusławskiego, w 1994 roku przeprowadzili się do Legnicy, gdzie Głomb objął dyrekcję Centrum Sztuki – Teatru Dramatycznego (od 1999 Teatru Modrzejewskiej). Współpracująca z nim już wtedy Bulanda(później również partnerka życiowa Głomba), w 1997 została etatową scenografką Teatru. Zajmuje się tam także wystrojem wnętrz budynku Teatru, wypełniając je nieużywanymi obiektami scenograficznymi. Ma w dorobku album Szmaty w ruinach, dokumentujący jedną z jej wystaw, opartych na obecności teatralnego kostiumu w przestrzeni miejskiej.

Kilkakrotnie nagradzana, m.in. nagrodą marszałka województwa dolnośląskiego za całokształt pracy (2002) oraz za realizacje do Osobistego Jezusa z Legnicy i Zabijania Gomułki z Zielonej Góry dwukrotnie – przez jury VI Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy i XIII Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Sztuki Współczesnej (2007).

Scenografie Bulandy przywołują minione czasy, mają w sobie programową tęsknotę za prostotą i szczerością. Scenografka korzysta z naturalnych materiałów, drewna, płótna, sznurów, ziemi, unika tworzyw sztucznych, krzykliwych barw i postmodernistycznej, kampowej estetyki. W jej realizacjach zawiera się duża czułość na przedmiot i skupienie nad jego historią, co pośrednio wywodzi się z Kantorowskiego myślenia o realności najniższego rzędu. Drewniane, grubo ciosane meble noszą u niej znamiona wieloletniego użytkowania, ale równocześnie ożywiane są świeżo zawekowanymi, barwnymi przetworami, jak w Zabijaniu Gomułki (2007). To napięcie między przemijaniem a życiem jest charakterystyczne dla jej twórczości – ale też dla repertuaru, z jakim najczęściej się mierzy, współpracując z Jackiem Głombem czy Przemysławem Wojcieszkiem.

Z jej inicjatywy Teatr Modrzejewskiej zaczął anektować dla celów artystycznych przestrzenie nieteatralne, zrujnowane pofabryczne budynki, kościoły, opuszczone osiedlowe sklepy, magazyny i bunkry, co w efekcie doprowadziło do zapoczątkowania Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego „Miasto”. W przestrzeniach nieteatralnych Bulanda silny nacisk kładzie na wydobywanie i ogrywanie oryginalnych, zastanych faktur; szuka też miejsc, których kubatura może stać się jednym z bohaterów opowieści. Tak było na przykład w Otellu (2006), gdzie akcja umieszczona na statku mieściła się na niewielkiej (i składanej w transporcie do kompaktowych rozmiarów) platformowej konstrukcji, opasanej olinowaniem masztów, a pokaźna, zadymiona powierzchnia kompleksu ruin, w którym wystawiany był dramat, stawała się przestworem oceanu. Elastyczność i umiejętność dostosowania projektu do dowolnej przestrzeni, tak, by spektakl mógł podróżować, jest swego rodzaju wyznacznikiem jej filozofii twórczości.

Bibliografia

• Katarzyna Mikołajewska, Sylwetki: Małgorzata Bulanda, „Nietak!t”, 2012 nr 11.
• Szmaty w ruinach. Kostiumy Małgorzaty Bulandy w przestrzeniach Teatru Modrzejewskiej w fotografiach Bartka Sowy, Legnica 2009.
• Katarzyna Knychalska, Szekspir by Legnica, Legnica 2011.
• Ile czołgów udźwignie most?, z Małgorzatą Bulandą rozm. Małgorzata Matuszewska, „Polska Gazeta Wrocławska” 2009 nr 201.
• „Koriolan” w żałobnym kondukcie, z Małgorzatą Bulandą rozm. Artur Guzicki, „Konkrety” 2001 nr 36.

Adam Karol Drozdowski