Opera i Filharmonia
Teatr Wielki działa od 1833 roku, w latach 1865–1915 wchodził w skład Warszawskich Teatrów Rządowych. Po II wojnie działalność zainaugurował 4 grudnia 1945 jako Scena Muzyczno-Operowa. Od 1949 roku stał się Operą (do 1951 połączony z Filharmonią). W latach 1962–93 nosił ponownie nazwę Teatr Wielki, 1993–95 Teatr Wielki – Opera Narodowa, 1996–98 Teatr Narodowy (Scena Operowa), od 1998 działa pod nazwą Teatr Wielki - Opera Narodowa.
Gmach Teatru wzniesiony został w latach 1825–33 wg projektu włoskiego architekta Antonio Corazziego z Livorno. Był kilkakrotnie przebudowywany. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 roku został zbombardowany, a po upadku powstania warszawskiego niemal całkowicie zniszczony. Pozostała jedynie oryginalna klasycystyczna fasada gmachu. W latach 1945–65 zespół działał na innych scenach, a gmach teatru został odbudowany z gruzów i rozbudowany według projektu Bohdana Pniewskiego. Fasada Teatru Wielkiego została zwieńczona w 2002 rzeźbą Kwadrygi Apollina, zgodnie z intencją architekta Antonia Corazziego sprzed 180 lat. Rzeźbę zaprojektowali współcześnie profesorowie warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych Antoni Myjak i Antoni J. Pastwa.
Sezon: 1948 / 1949
Kierownictwo
dyrektor:
Teodor Zalewski
dyrektor administracyjny:
Ludwik Lilpop
Zespół artystyczny
reżyserzy: Wiktor Brégy
śpiewacy: Ewa Bandrowska-Turska, Franciszka Denis-Słoniewska, Jadwiga Dzikówna, Maria Fołtyn, Jerzy Habdank-Kozubski, Jadwiga Kłos-Tamowicz, Zofia Konrad, Helena Korwin-Sługocka, Stanisław Roy, Maria Sowińska-Dolińska
balet:
soliści:
Zbigniew Kiliński,
Stanisława Selma-Janczewska
koryfeje:
Zbigniew Strzałkowski
zespół:
Halina Baurska-Wiśniewska,
Marta Bokota,
Cecylia Cesarska-Kardasz,
Wiesław Głowacki,
Krystyna Gruszkówna-Stoppowa,
Leokadia (Loda) Halicka-Warman,
Krystyna Marynowska-Sianożęcka,
Florentyna Puch-Kilińska
