Scena Muzyczno-Operowa (MTD)
Teatr Wielki działa od 1833 roku, w latach 1865–1915 wchodził w skład Warszawskich Teatrów Rządowych. Po II wojnie działalność zainaugurował 4 grudnia 1945 jako Scena Muzyczno-Operowa. Od 1949 roku stał się Operą (do 1951 połączony z Filharmonią). W latach 1962–93 nosił ponownie nazwę Teatr Wielki, 1993–95 Teatr Wielki – Opera Narodowa, 1996–98 Teatr Narodowy (Scena Operowa), od 1998 działa pod nazwą Teatr Wielki - Opera Narodowa.
Gmach Teatru wzniesiony został w latach 1825–33 wg projektu włoskiego architekta Antonio Corazziego z Livorno. Był kilkakrotnie przebudowywany. Podczas oblężenia Warszawy w 1939 roku został zbombardowany, a po upadku powstania warszawskiego niemal całkowicie zniszczony. Pozostała jedynie oryginalna klasycystyczna fasada gmachu. W latach 1945–65 zespół działał na innych scenach, a gmach teatru został odbudowany z gruzów i rozbudowany według projektu Bohdana Pniewskiego. Fasada Teatru Wielkiego została zwieńczona w 2002 rzeźbą Kwadrygi Apollina, zgodnie z intencją architekta Antonia Corazziego sprzed 180 lat. Rzeźbę zaprojektowali współcześnie profesorowie warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych Antoni Myjak i Antoni J. Pastwa.
Sezon: 1945 / 1946
Kierownictwo
kierownik muzyczny:
Olgierd Straszyński
Zespół artystyczny
dyrygenci: Olgierd Straszyński
śpiewacy: Jerzy Sergiusz Adamczewski, Krystyna Brenoczy, Janusz Herbich, Maryla Karwowska , Aleksander Klonowski, Jadwiga Kłos-Tamowicz, Robert Młynarski, Władysław Skoraczewski, Edward Wejsis
balet:
primabalerina i pierwszy tancerz:
Stella Pokrzywińska
soliści:
Sabina Szatkowska
zespół:
Lucyna Kamińska-Adamczewska
